آرشیو اردیبهشت 1402
چه ساده روزهای نوجوانی
ورق خورد از کتاب زندگانی
بنا دارد که در پیری بگیرد
سراغم را بلای ناگهانی
به جای چای با هِل بیدمشک است
دولیوان شربت ازشهدتمشک است
نفس را تازه کن در دشتِ ارژن
کیالک خوشتر ازطعم زرشک است
نگشت از اوج تنهایی کم از مقدار دلتنگی
چه رونق دارد از بی همدلی بازار دلتنگی
چه رازیبر زوایای وجودم سایه افکنده
که گاهی در نیاوردم سر از اسرار دلتنگی
مگو از ارگ‌‌ِ تاریخی که‌بعد ازسالهاپیداست
به روی خشت خشت بم هنوز آثار دلتنگی
غروب جمعه میگفتی که آن نادیده بازآید
دل آدینه پُر باشد پُر از اخبار دلتنگی
هزارویک شب‌ِغصه غلط کردم که میگفتم
به پایان میرسد این قصّه‌ی کشدار دلتنگی
اگرچه بقچه ی نانم به دست دزد ها افتاد
ولی از شرم ناداری پر است انبار دلتنگی
خبر داری منِ تنها هزاران درد دل دارم
پشیمانم نکن وقتی کنم اظهار دلتنگی
یقین‌دارم عسل بانوکه‌درعمرت به مِثل من
ندادی تکیه ات را بر در و دیوار دلتنگی
هنوز از کهنه بغض در گلویم
بریزد شاخ و برگ آرزویم
ابا دارم که در باغ شقایق
گلِ سرخی بریزد آبرویم
اکسیرِ تبسم به لبت کاشته ای
در سینه هوایِ اِرم انباشته ای
معلوم شد از رایحه یِ پیرهنت
در باغِ جنان شکوفه‌ها داشته‌ای
اِرم مجموعه ای از سروِ ناز است
بهشت لاله های دل نواز است
بزن فالی به عشق "روز شیراز"
که شعرِناب حافظ‌چاره‌ساز است
اگر بر چهره ام رنگی ندارم
کمی گیجم ولی منگی ندارم
به قولی بی‌نهایت از تو دورم
که میگوید که دلتنگی ندارم
حریر شال سبزِ تیره رنگت
نشانها دارد از شهرِ فرنگت
ولی اقبال‌تاریکم نشد‌هیچ
به رنگِ آبیِ چشم قشنگت
باحالِ خوش از چشمه‌ی آب آمده ای
با کوزه ای از کهنه شراب آمده ای
لا جرعه بنوش از لب ِ میگونِ غزل
وقتی به هوای شعر ناب آمده ای